1 maja w Polsce i na świecie obchodzony jest „Międzynarodowy Dzień Solidarności Ludzi Pracy”, nazywany w skrócie „Świętem Pracy”. Po raz pierwszy obchodzony był w 1890 roku. Wielokrotnie odbywało się to wbrew woli zaborców. Od 1950 jest również świętem państwowym w Polsce. Święto Pracy zostało wprowadzone w 1889 roku przez kongres założycielski II Międzynarodówki, która postanowiła upamiętnić wydarzenia z maja 1886 roku, do jakich doszło podczas strajku w Chicago.

Flaga, obok hymnu i godła, to nasz symbol narodowy. Warto pamiętać, że od 20 lutego 2004 r. 2 maja obchodzimy Święto Flagi. Dlaczego akurat 2 maja? Ponieważ właśnie 2 maja 1945 roku, podczas walk o Berlin, pięciu polskich żołnierzy wywiesiło polską flagę na 67-metrowej Kolumnie Zwycięstwa w dowód sukcesu nad Niemcami. Okoliczności tego wydarzenia obrosły w różnego rodzaju mity, ale faktem jest, iż stało się ono inspiracją dla ustanowienia 2 maja Świętem Flagi.    

             2 maja to również Dzień Polaków i Polonii za Granicą, ustanowiony 2 maja 2002 r., a ma na celu upamiętnić wkład milionów naszych rodaków w rozwój kulturalny i gospodarczy Polski, pomoc naszemu krajowi w najtrudniejszych momentach oraz propagowanie polskich tradycji i zwyczajów za granicą.  

 Polska konstytucja została ogłoszona 230 lat temu przez Sejm Czteroletni, w dniu 3 maja 1791r.

            Święto Konstytucji 3 Maja jest jednym z najważniejszych świąt państwowych Rzeczpospolitej Polskiej. Obchodzone jest na pamiątkę uchwalenia pierwszej w Europie, a drugiej na świecie ustawy zasadniczej, czyli nadrzędnego aktu prawnego określającego zasady działania państwa oraz prawa i obowiązki obywateli.

            Konstytucja 3 Maja stanowi ważny element pamięci zbiorowej, bez której żadna wspólnota istnieć nie może. Szczególne znaczenie Konstytucji 3 Maja tkwi w fakcie, że została uchwalona samodzielnie przez Polaków będąc wyrazem starań o zerwanie więzów zależności od obcych mocarstw. Była aktem patriotyzmu oraz imponującym wysiłkiem politycznym i intelektualnym.         

            Tekst Konstytucji nie był obszerny – liczył 11 stron. Spisany został ręką nieznanego pisarza na czterech biforiach w kancelarii sejmowej pismem kaligraficznym, atramentem brunatnym – powszechnie wówczas stosowanym, na papierze czerpanym. Dokument ten jest na co dzień przechowywany  w Archiwum Głównym Akt Dawnych w Warszawie.